Cep telefonunu evde unuttunuz ya da sarjinız bitti.

ve bilgisayarınızı da bağlayabileceğiniz bir Wi-Fi mevcut değil.

İçiniz sıkılıp “ ıhhh, offf ”  tarzı ünlemler hakim oluyor ise, devam edin bu yazıya.

Siz de bizdensiniz kuvvetle muhtemel 🙂

• İş emaillerinden haberiniz yoktur artık – Acaba birileri başıma ufak ufak çorap mı örüyor ofiste?
• Aklınıza gelen bir “to-do” nasıl unutulmadan ajandaya yansıtılabilir ki? – Ya unutursam?  hay Allah ya…
• Randevunuz olan insanları “whatsapp” olmadan nasıl dürteceksiniz ki? – En iyisi buluşma saatinden 5 dak önce orada olayım.
• Trafik durumunu kontrol edemeyeceğinize göre hangi güzergahı tercih edeceksiniz? –  Bildiğim yoldan gideyim ben.
• …

Arada birkaç saat geçince tatlı bir huzur/dinginlik hali:

• Online olduğunuz son andaki duygu/düşünceler ufaktan rafine olmaya başlar. – Online olunca hemen şunu/bunu yapmak lazım.
• Bulunduğunuz çevredeki canlı/cansız faktörleri daha bir belirginleşir. – Ne kalabalık ve dinamik imiş etraf yahu.
• Gözlem yetisi ve fikirsel yaratacılık kıpırdanmaya başlar. – Aslında şuraya x dükkanı iyi gider sanki. 
• Etrafınızdaki insanlar ile küçük dialoglara girme dürtüsü artmaya başlar. – Günaydın, nasıl sizin oğlanın dersleri?
• …

Beni bu yazıya motive eden, son yıllarda yaşadığım yukarıdaki “mini gel-git” anlarının belirginleşmesi ve de ZenHabits‘deki bu yazı: “My Month w/out a Smartphone” 

Kaç saat/gün sürdürülebilir ve kayıpları neler olur bilinmez elbette. Ancak ben ilk birkaç saatini atlatınca bayağı “kafa dinlediğimi” hissettim.

Sizin deneyimleriniz nasıl peki?