Öncelikle “Rahat Yaşamak” ya da “Refah” kavramının tanım/ kriterlerini tartışmamız gerekli sanıyorum ki… 

Bence refah kriterleri:

• Yapılması gerekli görev & ödevlerin dışında kalan zaman ve efor boşluğu.
• Yastığa başını koyunca huzurlu ve/veya tatmin hissetmek.
• Daha az para harcayarak benzer fiziki standartlara sahip olmak.
• Hem bir rutin/düzen sahibi olup hem de sıkıcı bir döngüde kendini görmemek.
• …

Geçmiş ile kıyarlarsak elimiz daha kuvvetli aslında:

• Herkes/Her an olmasa da Evden çalışabiliyoruz 
• Ofislerde artık sigara içilmiyor genelde.
• Dışarıdan yemek seçenekleri epeyi bollaştı.
• Internet ve mobil erişim ucuzladı/yaygınlaştı.
• Ufak ufak part-time iş olanaklar belirmeye başladı.
• Taban değil ancak tavandan emekli olanlar fena maaş almıyorlar devletten.
• …

Peki öyle ise neden kesin olarak daha rahat yaşıyoruz diyemiyoruz/hissedemiyoruz ?

Bence en major eksiklik, eğitim sistemi ve toplumsal dinamiklerden ötürü hırs ve skor düşkünlüğü içinde olmamız:

• Daha modern / büyük ev.
• Son model otomobil.
• Akıllı telefonların en son modelleri.
• Müdür değil de Direktör, Üst Düzey Yönetici olalım hedefleri.
• Çoçukları marka/ekol bir özel okula gönderelim planları
• Fit olalım ve şıkır şıkır olarak modaya uygun giyinelim.
• Tüm bunların hepsi makul bir süre içinde paralel olarak yürüsün beklentisi.

Sizce şehir hayatı mı bizleri zorluyor, yoksa biz mi onu ? 🙂