“Over-Thinking” yazısında temas etmiştim bu mevzuya birazcık.

Uyanıp güne başlamamız ile tekrar uyumamıza kadar geçen 16-18 saatlik dilimde, şehir hayatı bizi n tane operasyonel/sıradan karar almaya mecbur bırakır:

• Kıyafet seçimi nasıl olmalı?
• Ofise hangi güzergahtan ulaşmalı?
• Öğle yemeğine kiminle çıkıp nereye gitmeli?
• Mutfak alışverişi iş cıkışı mı halledilmeli?
• Özel banka işleri için yapılması gereken şube ziyareti ne zaman/nasıl yapılmalı?
• …

Bazı günler iş temposu, çevresel faktörler ve genel moral durumunun etkisi ile mental vaziyetiniz alt-üst olur. Kaba tabir ile kafanız kazan olmuş, resmen içiniz şişmiştir.

Sanki gün içi verebileceğiniz mini kararların adetsel/hacimsel bir sınırı/limiti varmış ve siz de o eşiği delip geçmişiniz…

İşin fena yanı, bu limitin az kullandıkça bir sonraki güne pozitif devretmemesi, ancak ironik şekilde limit aşırı ihlal edildikçe bir sonraki günün istihkakından tırtıklamasıdır.

Sizin gündelik hayatınızda nasıl bu olgu? Yalnız mıyım yoksa ben?

Beni bu yazıyı yazmaya iten Harvard Business Review notu için tıklayınız.